Μοναχικό μου σπουργίτι, σε αυτά τα υψηλά μέρη
Που ρίχνουν τη σκιά τους και το βάρος τους στη θέλησή
μου,
Χτίσε γρήγορα τη φωλιά σου, επιβεβαίωσε κάθε ικανότητά σου∙
Εκεί υπάρχει όλη η ελευθερία και η τέχνη.
Ξαναγεννήσου, και εκεί φέρε πάλι το κοπάδι
Των ωραίων νεογνών σου, τώρα που ολόκληρη η δύναμη
Της εχθρικής μοίρας φανέρωσε το τελευταίο γύρισμά της
Αφού έβαλε ένα εμπόδιο στην αναζήτηση.
Πηγαίνετε, λοιπόν εμπρός: Ελπίζω να βρείτε
Τη μοίρα μιας μητέρας, και να έχετε έναν θεό να σας φυλάει:
Αυτόν που οι αόμματοι τολμούν να πουν πως είναι τυφλός.
Πηγαίνετε∙ Και να βρείτε δίπλα σας
Κάθε θεότητα αυτού του αριστοτεχνικού σχεδίου∙
Και μην επιστρέψετε σε μένα αν δεν είστε δικά μου.
Τζορντάνο Μπρούνο, Νάπολη 1579
Mτφρ. Κ.Β.
(Σχόλιο: Στο σονέτο αυτό του Μπρούνο, ο μοναχικός σπουργίτης
προχωρά μπροστά, όντας μία ελεύθερη ψυχή, για την οποία ο κόσμος είναι λίαν
καλώς πεποιημένος. Τις ημέρες του 1578 και του 1579, ο Μπρούνο άρχισε να
συγκεντρώνει τις σκέψεις του, οι οποίες πήραν μία συνεκτική μορφή. Οι δυσκολίες
της ζωής δεν μείωσαν διόλου την πίστη του ότι ο κόσμος κυβερνάται από μία υπερβατική
αγάπη, στην οποία η φιλοσοφία, η αγάπη της σοφίας, ανταποκρινόταν. Το «Εγώ»
του ποιήματος στέλνει το «μοναχικό σπουργίτη» μακριά, να βρει το δρόμο του, όπως
η μητέρα αφήνει τα παιδιά της, γνωρίζοντας ότι ο σπουργίτης ίσως δεν επιστρέψει
ποτέ∙ υποδηλώνεται έτσι η νεοπλατωνική θεωρία, σύμφωνα με την οποία η ψυχή
είναι μία περιπλανώμενη οντότητα που δεν ανήκει πραγματικά στο πρόσωπο με το οποίο συνδέεται. Βλ. Ingrid D. Rowland, Giordano Bruno. Philosopher/Heretic. The University of Chicago Press, Chicago/London 2009, 102-3)
